 |
| R.C.CELTA |
Foi a do xoves unha noite
especial para o Celtismo. Hai quen di que a data (12/12/12) merecía un partido
así.
O certo é que, pase o que pase no
encontro de volta, a victoria, e sobre todo, o bo xogo do Celta quedará marcado
na lembranza colectiva.
Evidentemente, cando un equipo
alcanza ese nivel de xogo sobre o céspede é difícil, e quizáis inxusto,
destacar a un futbolista por enriba do resto. Pero tamén é certo que en moitas
ocasións nos esquencemos de aqueles que non xogan todo o que quixeran. De
aqueles nos que as cámaras non se deteñen, aqueles ós que os xornalistas non
adican tanta atención. Eles, máis ca ninguén, necesitan do noso alento para
que o seu sorriso non se apague.
Entre eles, podería destacar ó
gladiador Bustos e o trallazo que se sacou da perna dereita para marcar o gol
da súa vida, o que significaba o segundo ó R. Madrid.
Pero si de sorrisos falamos, é
Sergio Álvarez o que se leva a palma.
Chegou ó Celta con 17 anos e co
seu sorriso eterno por bandeira e a base de esforzo e traballo alcanzou,
despois de convertirse en eterno capitán do filial, á primeira plantilla do
equipo. Él sempre confiou nas súas posibilidades, pero nin de lonxe imaxinaba, cando facía as súas primeiras paradas no campo de A Lomba, que acabaría facendo
estiradas imposibles a tiros dos internacionais do R. Madrid.
Entre medias, tocoulle lidiar cun
ano “de exilio” no Racing de Ferrol, cun descarte e cunha molesta lesión que,
nalgún intre lle fixeron pensar noutro camiño. Pero non só non se rendeu senón
que acabou no primeiro equipo do Celta, gañándolle unha aposta personal ó seu
pai.
Din os que o coñecen que é
meticuloso ata o límite nos entrenamentos, que deixa sempre ata a última gota
de esforzo e que coida o seu corpo como si das manecillas dun reloxo suizo se
tratase.
Sen embargo, a min gustaríame
destacar a súa humildade. Esa humildade que fai que cando lle pregunten por
algunha das súas paradas só se limite a responder que “él só fai o seu
traballo”.
Lémbrome perfectamente do seu debut, hai un par de meses, en Primeira contra o Sevilla. Javi Varas lesionouse
minutos antes do encontro e Sergio, polo tanto, viuse felizmente obrigado a estrenarse
de forma inesperada na máxima categoría do fútbol español.
Aquel día, sorprendeu a concentración coa que
saltou ó céspede.
Corrían os primeiros minutos de
xogo cando lle tocou sair a despexar un balón comprometido que se achegaba
perigosamente á súa área. Imaxino como, de repente, centos de recordos pasaron
pola súa mente. As bagoas polo penalti e a expulsión contra o Xerez ainda estaban
recentes.
Pero o Gato amosou as garras e non só resolveu con acerto esta e outras xogadas, senón que
deixou para a memoria unha parada antolóxica a un cabezazo de Negredo.
Contra os galácticos do Madrid
respondeu de forma perfecta a todos os disparos, tendo que lamentar tan só o
postreiro tanto dun Cristiano Ronaldo a quen, minutos antes, ó árbitro perdoou
a expulsión. Ese gol complica a eliminatoria, e moito, a un Celta que no
Bernabéu defenderá unha exigua renda.
Se o equipo consegue pasar a
cuartos de final da Copa do Rei, Sergio continuará mostrando a todo o fútbol
español as súas cualidades. Pero si desgraciadamente quedamos no camiño,
adicareille un proverbio persa que me gusta especialmente e que di así: “A
paciencia é unha árbore de raíz amarga pero de froitos moi doces”. O Celta
decidiu invertir este verán na experiencia de Javi Varas, pero tamén no seu papel de tutor e de mentor…E estou seguro de que pronto o alumno “superará” ao maestro.
Ata entón, Sergio seguirá
demostrando ós celtistas que a este Gato ainda lle quedan moitas vidas.
Seguir a: @braisinhoalonso
