 |
| Roberto Soldado. "Lo que es, es" |
A infancia é como un acubillo a nivel mental. En múltiples aspectos da vida, a lembranza da nenez é un refuxio -ás veces case deformado e irreal - dun instante da vida no que todo nos parecía máis simple.
E o era moitas veces. Ou quizais non.
Mesmo no mundo do fútbol, todo parecía máis sinxelo e real. Antes o defensa de turno dáballe unha patada ou unha boa ración delas ao dianteiro do equipo contrario e o dianteiro en cuestión se podía devolvía a ración e un par delas maís por pura cortesía. Todo quedaba na cancha. Coma din os arxentinos. 'Lo de la cancha, queda en la cancha... aunque me cague en la concha de madre'.
E había goles, e espectáculo. E gallardía e nobreza...
Era un pacto de cabaleiros. Un certo código de honra.
Antes isto era un deporte de contacto. E nese proceso do contacto había certos cánones. Os xogadores contactaban, cargaban, caían ao chan e comían lama. O normal. O natural. Era unha parte do traballo. O fútbol é técnica e velocidade; achega física, táctica e técnica. Pero na mesma medida é contacto, imposición, e forza. E o resumo era isto: Un certo código ético, un deporte de contacto, con gallardía e respecto.
Un escenario medido onde a batalla era lícita. E onde todo acababa ao finalizar.
E logo pasou o tempo.
Os seres humanos inventamos o puñeteiro Twitter.
E a avoa púxose a fumar.
Agora, todo en aras o gran espectáculo, os nosos amados dirixentes pariron un deporte que está máis preto dunha exhibición de piruetas do ballet de Bolshoi que dun nobre exercicio de posesión, dominio e vitoria usando un esférico. Por non falar do comportamento de determinados xogadores -estreliñas mundiais- cando alguén lles rouba a pelota con algo de roce. As dotes interpretativos destes millonarios con balón son propias do Actor' s Studio. Pero gracias a elas, os árbitros os consideran ' xogadores sensibles' a determinado tipo de xogadas.
Só fáltanos envolvelos en plástico de burbullas ... e meterlles os hueveciños en alcanfor.
O VAR é un gran invento se se usa con ecuanimidade e nobreza. Démosnolas moi felices o ano pasado co invento ( que en gran medida ecualizou as cousas a nivel de resolucion de xogadas) pero este ano xa atoparon a maneira de que se poida usar a antollo e malgaste dunha determinada parte. O imperio contrataca. E Darth Vader está na sala de arbitraxe.
E non contentos con toda esta pamplinada, resulta que dentro das inmundicias do fútbol moderno temos que contar -e xa cansa tanto alerdolado- cos twitters post-partido do tipico xogador coas súas post-verdades. A un cánsaselle xa a alma de ver a tanto bocachancla con arroba no nome.
É de puro necio e mal profesional tentar influír despois dun partido, ensinando as feridas de guerra. O da cancha na cancha, lembran? Diso nada. Para algún os followers xustifícano todo, incluso o máis arraigado neste deporte. Pois nada, todo sexa polos malditos followers que ben que lles podian followear por onde amargan os pepinos. E algún se saca fotos das raguñadas do pé, para decirselo ao seu papi e que nos castiguen se é posible todavía mais. O que é a vida: Cambiamos aos xogadores de futbol por unha raza de malparidos frouxos de pantalón . Pero eso sí: con móvil e rede social.
E a un non lle deixa de parecer iso unha autentica inmundicia.
Os xogadores falan na cancha, non nunha foto en twitter.
Os profesionais falan xogando, impoñéndose por criterios técnicos e tácticos e non a través de cento vinte e oito caracteres de escusas.
Cento vinte e oito caracteres de pura merda, no caso dalgún. E perdóanme a efusividade. Pero antes ás cousas chamábaselles polo seu nome.
E neso, eu prefiro non modernizarme.
