Hai uns días caeu por casualidade nas miñas mans un artigo no cal falaban do significado da canción que dá título a esta entrada. Santiago Auserón explicaba que na época en que escribía a letra - aínda era estudante de Filosofía - andaba a voltas mentais cos ideais da beleza e o ensoñamiento da mesma. Quizá soubese por Julián Marías (Breve tratado da ilusión) que o español é o único idioma no que a palabra 'ilusión' ten tamén un sentido positivo ( 'non me chames iluso / por ter unha ilusión').
Tamén é posible que Santiago Auserón estivese a probar opiáceos. Cousas dos oitenta, a barreira é difícil de distinguir.
O caso é que en sé mesmo poderiamos dicir que todas estas sensacións son paralelizables ao Celtismo e ao celtista co seu estadio. Non cabe dúbida de que algo tan ilusionante tornouse nunha especie de desencontro enquistado, como a herdanza do tio esquecido de América que dun dia para outro saca a avaricia para pasear na súa peor versión e pon en pé de guerra a toda a familia.
O presidente Mouriño creo que deixou claras varias cousas. A máis terrorífica ( e xa doe só pensala) é que o estadio que se está remodelando non serve. Para a sociedade actual, que mira cada euro que se gasta do diñeiro público, é un espectaculo nauseabundo de malgaste. É un arranxo estético e nada profundo, que deixa en evidencia as poucas ou nulas ganas de acometer a reforma. Unha reforma que non satisfai nada dos problemas que se arrastran desde mediados do século pasado. Proseguirán as inundacións; a falta de espazo para aparcar e que o espectador ao asistir ao estadio 'goce' dunha experiencia propia dunha penitencia cristiá ou unha breve estancia nun campo de concentracion. Xa saben, a base de frío, choiva, incomodidade e falta de visibilidade faise un máis celtista se cabe.. Resumindo: que todo ese sacrificio ás arcas do Concello, da Deputación e do propio club converterase na magna obra cume da inutilidade absurda.
Haberá que esperar ao que diga o Alcaldisimo? Pois entendo que si, que haberá que ter a súa versión, porque é de Lei e é lícito comprobar contrastando ambas visións cal é o punto de inflexión da verdade e a da mentira. Pero non se enganen: é evidente que todo isto ao Concello resúltalle máis pataca quente que outra cousa. E se non é quente, polo menos é tépeda. Rebaixas no orzamento inicial, traballos que non terminan, outros que non empezan, financiamento collido con alfinetes, promesas, prazos que non se cumpren...
Mentres tanto, os socarrónicos de sempre, aqueles que teñen pouco do que alegrarse de portas para dentro deciden buscar no rival ( nos ) e as súas incertezas os motivos do seu alegria. É unha escusa triste. Xa se sabe: Fasto e cochambre. Risas e merda. Lendoiro Style. Morreu o can pero segue a rabia. Gústame a socarronería galega e a tipica 'retranca'. Pero para facer ben estas cousas hai que ser intelixentes e por desgraza algún perde o norte ( nunca mellor dito). Fai falta ser moi pero que moi parvo para ironizar coma un bufandeiro con cargo ao erario público, con medios publicos e no seu tempo de traballo público. Ese que lle pagas ti, querido lector, e eu mesmo grazas ao esforzo das nosas chepas.
Para o celtista de a pé este espectáculo é unha traxicomedia absurda. Algo que mira absorto, triste e case como un factor endóxeno a cando as cousas marchan ben. Como celtistas aprendemos a seguir todas estas desazons como o movemento dos peixes na auga, como algo alleo, como parte do panorama. Esperemos que non teñamos que aprender a linguaxe das plantas e con iso saibamos que imos esperar sen ningunha razón. Como estátuas metálicas no Xardín Botánico.
