 |
Foto: Octavio Passos/Getty Images
|
Confésoo: Sempre escribo con música. É unha estratexia que uso desde hai anos. E se algún seguiu os meus textos comprobará que moitos deles teñen nomes de cancións. E hoxe, despois do partido de Pamplona, non foi unha excepción. E por iso este artigo leva tamén o título dunha canción que agora mesmo ecoa dentro da miña cabeza. Para quen coñeza a 'Delafé y las Flores Azules' o titulo pode darlle unha bonita pista de por onde van os tiros hoxe. Se non os coñecen, espero que isto tamén sirva como escusa.
Ó meollo: O Celta ten un problema. Pero non é un problema deportivo. É un problema de concepción. De grave concepción de como debe ser un equipo profesional. Do que é un equipo. Para que existe. Para que loita. Do que un equipo debe expor ante os seus siareiros. O problema indicado da concepción é precisamente o espírito coa que parte este proxecto e os anteriores tres enxendros de proxecto. Non é un proxecto competitivo. É, simplemente, un proxecto sustentado nun paradigma ou un axioma: viabilidade económica. O resto non importa .. ou non demasiado.
E dicir: Un Frankestein.
A priori ninguén estaría en desacordo en que o económico debe vixiarse atentamente. Pero cando todo, absolutamente todo, está supeditado a isto; ou mais ben cando isto serve como escusa para limitar todo incluída a faceta competitiva un decátase de que isto xa non é fútbol: é outra cousa. Perdemos tanto a identidade que a xente ve languidecer aos poucos o equipo cara a un destino inevitable sen inmutarse. Sen abafo. Sen présa. Sen ver cambios. Este proxecto de club xa non apaixona a ninguén. Porque tres anos de agonías non o aguanta xa nin o mais frío. En casa Celta teñen moi claro algunhas liñas de traballo: A preguiza salvoulles moitas veces dos outros seis pecados capitais. Para eles o mellor club que poden ofrecer á súa afección é isto. Non hai a mais mínima intención de mellorar. O importante, mais que o club, máis que vostedes ou eu, é a excel do balance.
E os erros son os de sempre e repetidos ata a saciedade durante 6 anos: equipos incompletos, fichaxes inexplicables, falta de recursos en certas áreas do campo, falta de identidade propia, esquecemento do estilo propio. Unha vez, e outra, e outra, e outra. Infumable.
Todo este grupo de erros repetidos, que xa parecen unha metástase dentro da entidade, teñen sempre a escusa maior do entorno económico. En aras a esta escusa – dogma- axioma- credo esconden algo que todos percibimos. Incapacidade de xerar ilusión. Incapacidade de xerar afinidade a un equipo. Incapacidade a secas. Cero creatividade na xestión.
A tolerancia ao fracaso repetido ten o seu límite. É como o caruncho, aos poucos vai comendo calquera estrutura. A afección esta cansa. Sempre os mesmos 'erros'. E póñoo entre comiñas porque cando algo se repite constantemente no tempo non pode cualificarse como erro realmente: É pura neglixencia. Ou mala fé. Escollan vostedes. Persoalmente nunca entendín ás persoas que senten excitación sexual ante unha excel con resultados de balances positivos.(Créanme, este tipo de malformad@s existen) pero é mais aterrador ver que estas persoas son as que dirixen o club dos teus amores. Iso é sadomasoquismo. Un bukkake de economia liberal sobre o afeccionado.
Se no fondo, xa o dicían Delafé y las Flores Azules: 'Volveremos ruxir xusto antes de renxer(...) /E non me atrevo a respirar polo que poida pasar / Cando isto estale”. Lembren que cando suceda.. non haberá conta de resultados que valla.
