Ti tamén es de Primeira

Foto: M. Moralejo

Marchaches un 9 de novembro de 2010. Lembro perfectamente unha das nosas últimas conversas, recén chegado eu ao hospital tras ver un Celta – Betis en Balaídos que rematara en empate. Nela falabamos sobre o tan ansiado ascenso do noso Celtiña, ese equipo do que ti te namoraches cando chegaches a Vigo aló polos anos 50 e do que eu quedei prendado grazas a un dianteiro bosnio que levaba o número 10. Ese equipo que fixéranos chorar tanto de ledicia coma de tristura, ese equipo que tantas e tantas chamadas de teléfono fíxonos gastar para festexar xuntos os seus goles.

    

Tan só catro meses antes, ese mesmo verán, festexabas un Mundial co que nunca imaxinaras. Ti que viviras o fallo de Cardeñosa, os penaltis contra Bélxica, o codazo de Tassotti a Luis Enrique, o roubo de Corea… cumpliches un soño aquela noite, o de ver á selección española no cumio do mundo. Recordo como se fose onte a miña visita a túa casa nas Travesas, previo paso ao baño en Praza América. Ambos estabamos moi contentos, pero bastou unha mirada para saber o que pensaba o outro: “Quen cambiara esta Copa do Mundo por un ascenso do Celta!”.

   

Fócheste para sempre sen volver a ver á camisola celeste na Primeira División. Despois de tres anos infernais, aquel semellaba que podía ser o derradeiro nunha división de prata longa e dura. Non foi así. Os rapaces afundíronse no tramo final do campeonato e rematamos por caer do xeito máis cruel posible, nun play-off de ascenso ante o Granada que alégrome que non veras. Michu, tal e como fixera Alejo cando eu era só un neno, marrou un penalti que puido achegarnos á gloria. Moito chorei aquela noite, moito me acordei de ti. Imaxino que ti, estiveras onde estiveras, tampouco puideches durmir ese 11 de xuño de 2011.

   

Pero comezou outra tempada, unha nova campaña na que íamos volver a intentalo. Sempre dicías que endexamáis debíamos darnos por vencidos, que había que seguir traballando, que sempre que caese debía erguerme de novo. Así o fixen. Tal e como acontecía cando ti chegaras de mozo á cidade en busca de traballo, o equipo estaba repleto de xente da casa. Iago Aspas, ese rapaz de Moaña que salváranos aquela infame tarde ante o Alavés, converteuse na estrela do equipo. 23 goles marcou o mociño! Xunto a el, outros coma Álex López, Borja Oubiña, Yoel, Sergio, Hugo Mallo, Túñez… Un conxunto formado na súa práctica totalidade por rapaces da casa que fixo identificarme co Celta coma nunca o fixera. Houbo momentos duros, como os dous derbis que perdimos cos nosos veciños do norte, pero finalmente conseguímolo.

   

Merecías estar ese 3 de xuño en Balaídos. Máis de 31.000 persoas festexamos o tan ansiado ascenso. O derradeiro partido ante o Córdoba foi para olvidar, igual que aquel contra o Valladolid no 94. Sen embargo, todo o estadio estoupou de ledicia cando o árbitro sinalou o remate do partido. Xa estaba, voltábamos a ser de Primeira!

   

Quero que saibas que pensei moito en ti nese momento, que desexei con todas as miñas forzas poder coller o teléfono e falar contigo para celebralo. Despois de mollarme en Praza América, pasei pola túa casa e biquei á avóa como poucas veces o fixera. Foi un bico para dous, para ela e para ti, un bico de Primeira, un bico que espero que recibas estés onde estés. Ti e todos aqueles celtistas que xa non están, tamén sodes de Primeira. Estate tranquilo avó, o ceo xa volve a ser celeste.