El movimiento Resistencia Celta ha vuelto a remitirnos un comunicado, que en este caso aborda la gestión deportiva del club desde la llegada de Carlos Mouriño a la presidencia en 2006. Además anuncian
con el objetivo de "aporta estabilidad, crecimiento y prosperidad" al club. A continuación el manifiesto al completo:
Carlos Mouriño Atanes prometeu alá por 2006 que apostaría polo modelo inglés, cuxo patrón dista moito de ser o dunha trituradora de técnicos. Con 19 adestradores nas súas 17 tempadas á fronte da institución centenaria, “o modelo” que aplicou garda un gran paralelismo co de que Jesús Gil, tamén pola turbiedad dos seus movementos.
Por outra banda, prometeu títulos. Non parecía estar moi preocupado pola saúde económica do club neses momentos, que contribuíu a empeorar como afirmamos no primeiro comunicado. Mentir é punible, pero facelo sistematicamente é deleznable. O 19 de xuño do ano 2023, tras 17 anos de mandato, Carlos Mouriño Atanes afirmou en rolda de prensa: "O Celta esqueceu falar de fútbol".
Con estas declaracións podémonos facer unha idea do que lle importa ao de Campeche a área deportiva: Exactamente o mesmo que aos responsables dun bufete de avogados que non falan de dereito. En calquera caso, ao que se lle “esqueceu falar de fútbol” foi a el, non ao Celta nin ao Celtismo, cuxo hartazgo é patente tras observar ano a ano como descapitaliza o persoal vendendo a xogadores moi por baixo do seu valor de mercado. Os casos de Maxi Gómez, Jonny Otto, ou máis recentemente Bráis Méndez, Renato Tapia ou Javi Galán son reseñables, por citar algúns.
A pesar diso gaña diñeiro a expensas do benestar do club. Unha institución que presume de estar saneada non ten ningunha necesidade de vender e conta cunha clara posición de forza negociadora. Mentres clubs como o Vilarreal, Xetafe, Real Sociedade ou mesmo Osasuna remiten aos equipos interesados polos seus xogadores ás respectivas cláusulas de rescisión, de cando en cando o Real Club Celta traspasa a un xogador polo importe da mesma.
Nese sentido, a Resistencia Celta cónstalle que a imaxe internacional da institución, con sede en Príncipe, equivale á dun mercadillo no que calquera pode regatear á baixa obtendo o que desexa a prezo de saldo. Carlos Mouriño Atanes despréndese de xogadores consolidados que acreditaron un bo rendemento para traer a medianías con fins claramente especulativos.
É un feito que o Real Club Celta forma parte do grupo corporativo GES, con todo, é reseñable que non é o mesmo unha Sociedade Anónima que unha Sociedade Anónima Deportiva, cuxos réximes xurídicos son diferentes por razóns que calquera persoa cun mínimo de sentido Resistencia celta Manifesto II comprende.
Con todo, a actual directiva óbviao premeditadamente porque secuestrou a un club de fútbol para convertelo nunha plataforma de trading. Tampouco é trivial que os éxitos deportivos van ligados á obtención de maiores recursos económicos. O ano que o Real Club Celta alcanzou as semifinais da Europa League, á parte doutros ingresos por merchandising, venda de entradas etc. recibiu 16.9 millóns de euros da UEFA. Ademais, lograr unha boa clasificación na competición doméstica reporta máis diñeiro.
Disociar o ámbito empresarial do deportivo é un despropósito que o actual presidente empéñase en vendérnolo como un éxito. Por outra banda, cando un paciente vai ao médico por algún problema de saúde, o profesional que lle atende non se centra só en paliar os síntomas que teña, senón que o seu traballo é investigar por que padece eses síntomas e curar a enfermidade que os produce. Analogamente nunha empresa, xa sexa do ámbito que sexa, non é acertado centrarse nos “síntomas da enfermidade” que presente, senón que hai tentar buscar a raíz do problema e solucionalo para que non volvan presentar eses ou outros “síntomas” derivados diso no futuro.
No caso do Real Club Celta os síntomas son os mesmos, ano tras ano, desde fai máis dunha década e o problema está no palco, pola súa incapacidade para tratar unha enfermidade que se converteu en crónica e que alimentaron eles mesmos: Bordear o descenso ano a ano encomendándose aos milagres de San Iago Aspas Juncal. Se levamos dous lustros na máxima categoría do fútbol español non é grazas ás planificacións deportivas do de Campeche, é debido á maxia e ao compromiso dun dos xogadores máis importantes da nosa biografía deportiva, senón o que máis.
Carlos Mouriño Atanes pasará á historia por un descenso tras coller ao equipo en competicións europeas, por engordar a débeda, por usurpar o club aos pequenos accionistas, por ser o executivo que máis tempo tardou en devolver ao Real Club Celta a Primeira División nos últimos 50 anos, pola súa alianza cun partido político que lle permite dar pelotazos urbanísticos en Mos e por desaproveitar ao xenio de Moaña. Ese será o seu legado. Imos explicar ao actual máximo accionista do club as bases máis elementais da xestión dunha Sociedade Anónima Deportiva que, tras 17 anos no palco e 19 adestradores nas roldas de Resistencia celta Manifesto II 7 prensa, parece descoñecer.
Esta lección non lla cobraremos, pero a seguinte seralle facturada, tras presentarlle unha oferta en firme para que venda as súas accións. Unha oferta condicionada a que devolva a masa social do club máis representativo de Galicia as que adquiriu ilegítimamente tras contribuír a endebedalo. Vexamos. Hai que ter en conta tres dimensións fundamentais á hora de xestionar un club de fútbol:
1. Tempo: trátase dunha variable fundamental para aplicar o plan estratéxico elixido. De maneira idéntica a calquera empresa pódense distinguir tres liñas temporais: curto, medio e longo prazo. O curto prazo sería o período mínimo para executar un proxecto, e pode variar desde un partido ata unha tempada. O medio prazo podería chegar aos tres anos e o longo prazo vai máis aló dese período. Acoutar correctamente estes tempos é determinante para lograr os obxectivos.
2. Coherencia: dentro dun club de fútbol cohabitan deporte, negocios e comunidade. A pesar de ser tres actividades diferentes non son independentes xa que a actuación nunha delas afectará ás outras dúas. Por tanto, deberíanse crear equipos de traballo especializados onde a comunicación entre os mesmos flúa correctamente para que a toma de decisións non exclúa a ningún actor importante.
3. Comunidade: é o que lle outorga a un club unha imaxe diferencial. A pesar de gozar de compoñentes propios exclusivamente do fútbol, tamén teñen importancia outros elementos que se poden aplicar a calquera entidade que saiba representar a idiosincrasia dun pobo. O vínculo entre club e contorna resulta clave para a consecución ou non das metas marcadas pola institución.
Por último, o noso estilo non casa con apartar a xogadores que cumpren o seu contrato relixiosamente tratándoos como gañado e dunha forma totalmente ditatorial. Véxanse os casos de Roberto Trashorras, López Garai, Nemanja Radoja, Sergi Gómez, Jonny Otto, David Costas, Jorge Sáenz, Sergio Carreira ou o máis recente: Denis Suárez. Tampouco apostamos pola canteira só para facer negocio, senón para crecer como equipo de fútbol.
Un claro exemplo do oposto é a xestión do caso Gabri Veiga, ao que o de Campeche puxo Resistencia celta Manifesto II no mercado dunha maneira totalmente irresponsable para posteriormente incidir na súa misiva. “Se sabemos que lle ofreceron cinco millóns netos, dez brutos, ir ofrecerlle tres paréceme desmerecerlo” – afirmou hai unhas semanas-. Resistencia Celta cre firmemente que desmerecer a un dos mellores Sub-21 de Europa é pagarlle menos de 300.000 euros anuais. Falamos dun centrocampista que marcou 11 goles e repartiu 4 asistencias na súa primeira tempada con ficha do primeiro equipo nunha das ligas máis fortes do mundo. Tivo que vir o seu novo representante a Vigo, Pini Zahavi, para tentar convencer a Carlos Mouriño Atanes de que lle suba a ficha e incremente a súa cláusula de rescisión e non ao revés como o aparello mediático do clan tenta vender.
Trátase dun mozo que declarou por activa e por pasiva que desexa quedar no Real Club Celta e que chorou publicamente ataviado coa elástica celeste, agarrando o escudo con paixón, tras marcar goles que encamiñaban a enésima salvación agónica. Desde Resistencia Celta, pedimos encarecidamente a Carlos Mouriño Atanes e á súa filla Mariam Mouriño que deixen de tratar aos canteiráns como cascas de pipas e que poñan de venda as súas accións canto antes, porque a súa continuidade representa un auténtico perigo para o Celtismo.
