Onde nunca se gaña...

Foto: Ángel Martínez / Getty Images

Hoxe, por fin, deixou de chover en Santiago. Non é pouco: levamos case un mes baixo a auga. Coma se servísemos na armada dentro dun submarino. Día de tregua. Gústanme estes días de decembro nos que a escuridade levanta o manto e a auga concédenos un respiro. Reviso a prensa e aínda colea —e de que maneira— a vitoria no Bernabéu. Fogueiras verbais, barricadas na Castellana, minas nos despachos. 

 

A península, futbolísticamente, parece ter un centro de gravidade coa atracción dun buraco negro hipermasivo en Madrid. O de sempre. E, por ser o de sempre, cansa: un hartazgo discreto instálase por dentro. Dan certo noxo. O digo sen anestesia. Esgota o empeño de certos medios en facer desaparecer ao rival. Fano ben, con constancia. É lóxico: Real Madrid, Barcelona ou Atlético venderon o seu produto como espectáculo infalible. 

 

Por iso custan o que custan as súas entradas e abonos. Non é exactamente fútbol: é a promesa dunha vitoria case asegurada, a satisfacción de saberse gañador de antemán. Unha narración de final esperado, deseñada para non decepcionar. Coma ir a ver un musical na Gran Via madrileña. Coma ser espectador do Rei León. Ou mási ben 'Les Miserables'. Satisfacción para o personal consumidor case equiparable ao resultado dunha pelicula pornográfica en noite de adolescentes sen supervisión paterna. Son intelixentes estes tipos, o dito. Non é futbol, é macarrismo propio dun fillo de puta. Pero traballárono moi necesariamente nas sombras e ao longo dos anos. 

 

O longo prazo. Intelixente. Traballado coa paciencia dos virus. Dicía Federico Luppi que un sentese parte de moi poucas cousas; e é verdade. Un sentese parte dun colectivo moi concreto, do Celtismo. Aí están os lugares comúns, as emocións compartidas. Con iso debería bastar; o recoñecemento alleo, á fin e ao cabo, é alleo. Ninguén eloxiou a formulación de Giráldez coa presión no segundo terzo; ninguén falou dos overlappings nas bandas nin das triangulaciones. Nin sequera admitiron que pasabamos por alí. Só faltoulles dicir que perderon porque caeu un meteorito en Nuevos Ministerios.. e claro... Olé os seus bemoles. Esa amnesia interesada é outro acto de cinismo. Non é que necesitemos o aplauso, pero a estética tampouco debería perderse. 

 

Pedila quizá sexa demasiado para equipos sen estética —ou sen ganas de tela. Maximo común expoñente do cinismo. O Bernabéu, o Camp Nou ou o Metropolitano (soa a alcumes de trio de delicuentes) son espazos onde o equipo local gana ou perde, pero o rival nunca gana. Ao rival négaselle porque, no fondo, non hai maior desprezo que non conceder aprecio. É o colmo do cinismo e a hipocrisía: déixannos o papel de comparsa, coa relevancia dun tremoísta alcohólico canso nunha obra xa escrita. E, con todo, aquí, mirando o sol e as luces de Nadal apagadas no centro de Santiago, todo isto dáme igual. As cousas non cambian. Os mozos sorrín na praza, os nenos xogan no parque de Ramirez aínda empapado por ultímaa choiva. Todo segue o seu curso. 

 

O devandito: Un sentese parte de moi poucas cousas e, por extensión, poucas lle afectan. Hoxe, e de xustiza poética lembrar a Roube Iniesta, precisamente no día que nos deixou. Os seus versos parecen ter máis sentido que nunca: "No puedo perder nada/ pues vengo de la nada/ y solo vivo provisionalmente/ No puedo caer más bajo/ pues vengo del fracaso/ de ser acaso un superviviente". Que grande eras Robe. Ao Celtismo ocórrelle outro tanto. Vimos da nada e seguimos adiante. O que digan —ou non digan— de nós, no fondo, importa pouco. Hai escenarios onde nunca se gaña. Pois que lles dean a eses escenarios. E a quen os ocupa.