A cola do lagarto

Foto: Atlántico Diario

Entrei. Entramos. Era un despacho cómodo e agradable. Ofrecéume sentarme fronte á mesa de deseño e o que fóra ata aquel momento o meu xefe sentou, sen moita presa, no outro lado. Era outubro do 2009. A crise económica estaba a dar patadas con bota de ferro. Eu tiña unha filla de 5 meses de idade. Unha hipoteca recentemente asinada. Principio de incertidume. Tensión. O home do outro lado da mesa despois de expoñer as súas razóns, mostrarme o seu afecto, xustificarme a toma das súas decisións, simplemente despediume. A modo de consolo van díxome unha frase que aínda ao día de hoxe lembro perfectamente; que ecoa no meu cerebro con moitísima claridade:’Esta etapa terminou e agora empezará a seguinte’.

A ninguén se lle escapa que o que estamos a vivir esta tempada dentro do celtismo é a morte por asfixia e esgotamento dun tipo de modelo de xestión. Nos últimos 6 anos este club estivo máis centrado no aspecto de desenvolvemento empresarial que no aspecto deportivo. E o deportivo, guste ou non guste, sexa convinte ou non … é a  cáusa raíz da existencia da entidade.

 Non é só un fracaso a nivel deportivo (que o é por nivel económico e competitivo), é un fracaso a nivel social. É un fracaso tamén a nivel de prestixio da propia entidade dentro dos ámbitos deportivos, porque perdéuselle o respecto o club coma institución. E ben coñecido polo resto  dos competidores que o Celta é un reino de taifas onde todo está en venda.  Sábese tamén por parte da competencia que non temos un obxectivo deportivo que non sexa a permanencia.  E dicir: o obxectivo dos pobres desta categoría. E cando digo pobres non me refiro ao aspecto económico senón ao aspecto da ambición e a competitividade.

Moito se fala disto: do modelo.  É o modelo que se quixo impoñer e instaurar despois das estabilización económica dentro do propio club.  Un modelo bendicido polas persoas que toman as decisións a nivel orgánico e por tanto é un modelo afastado da realidade social deste club. Porque esta afección sempe quixo crecer no deportivo. A fractura e a brecha que existe agora mesmo entre a xestión e a parte social é un abismo insondable traballado arduamente a pico e pa pola directiva do club durante anos. Este modelo está esgotado xa desde fai 5 ou 6 tempadas; este modelo que se mostrou precario, insolvente e insatisfactorio; este modelo repetido ata a saciedade en procura da plusvalía e o pelotazo lembra a unha estrofa de certa canción: 'é algo que agoniza pero que segue en movemento como a cola cortada dun lagarto'

Por tanto os detractores como os acólitos destes procesos coinciden e coincidimos no escenario que se abre ante nós. Tal e coma dixo aquel xefe que tuve no día que me despediu: esta etapa terminouse e agora empezará a seguinte.

O importante é que a nivel social, a nivel da entidade, os que toman as decisións asuman que o momento de apartarse e afastarse  chegou. Esta directiva (e non só o seu presidente senón outros moitos pertencentes á mesma) deben deixar paso a zume novo; deben traballar para que o que veña minimice os seus erros. Insistindo: o momento de dar o paso chegou independentemente da  división na que esteamos a próxima tempada. O seu modelo xustificatorio  está esgotado, exhausto, inerte e invalidado.  Un modelo que deixou á afección completamente dividida.  Un modelo que mostrou que o seu concepto da canteira é o do mercadeo e trata de profesionais. Un modelo que baseou todo nun pragmatismo económico que é envexado por outros clubs pero que invalida a parte de desenvolvemento profesional e deportivo que ten que ter un club de fútbol.

A estratexia entendo que sería clara: ceder o bastón de mando. E que o/a persoa que veña no máximo escalafón  tivese mans libres e liberdade de acción absoluta para configurar a súa directiva e facer o que se considerase para a xestión da entidade para que esta desenvólvase non soamente no ámbito económico, senón no ámbito deportivo. E para facer unha reconsideración do que queremos realmente facer coa canteira e cos canteiráns. Para reformular tamén a orientación social que ten o club. Para volver unir á afección nunha única facción como ata hai non tanto tempo. Para limpar todo o que agora mesmo sabemos que non funciona e volver reorientar a entidade. Pero, insisto, as persoas que veñan deben ter as mans libres e ter liberdade completa de acción. Porqué como entidade estamos a xogarnos a vida.

 Por iso espero que haxa un último acto de responsabilidade unha vez terminada a tempada por parte daqueles que teñen que tomar decisións. Independentemente, repito, da división na que militemos na próxima tempada. Esta etapa terminou. E agora debemos escomenzar a seguinte.