 |
| Foto: Atlántico Diario |
Entrei. Entramos. Era un despacho cómodo e agradable. Ofrecéume sentarme fronte á mesa de deseño e o que fóra ata aquel momento o meu xefe sentou, sen moita presa, no outro lado. Era outubro do 2009. A crise económica estaba a dar patadas con bota de ferro. Eu tiña unha filla de 5 meses de idade. Unha hipoteca recentemente asinada. Principio de incertidume. Tensión. O home do outro lado da mesa despois de expoñer as súas razóns, mostrarme o seu afecto, xustificarme a toma das súas decisións, simplemente despediume. A modo de consolo van díxome unha frase que aínda ao día de hoxe lembro perfectamente; que ecoa no meu cerebro con moitísima claridade:’Esta etapa terminou e agora empezará a seguinte’.
Moito se fala disto: do modelo. É o modelo que se quixo impoñer e instaurar despois das estabilización económica dentro do propio club. Un modelo bendicido polas persoas que toman as decisións a nivel orgánico e por tanto é un modelo afastado da realidade social deste club. Porque esta afección sempe quixo crecer no deportivo. A fractura e a brecha que existe agora mesmo entre a xestión e a parte social é un abismo insondable traballado arduamente a pico e pa pola directiva do club durante anos. Este modelo está esgotado xa desde fai 5 ou 6 tempadas; este modelo que se mostrou precario, insolvente e insatisfactorio; este modelo repetido ata a saciedade en procura da plusvalía e o pelotazo lembra a unha estrofa de certa canción: 'é algo que agoniza pero que segue en movemento como a cola cortada dun lagarto'
Por tanto os detractores como os acólitos destes procesos coinciden e coincidimos no escenario que se abre ante nós. Tal e coma dixo aquel xefe que tuve no día que me despediu: esta etapa terminouse e agora empezará a seguinte.
O importante é que a nivel social, a nivel da entidade, os que toman as decisións asuman que o momento de apartarse e afastarse chegou. Esta directiva (e non só o seu presidente senón outros moitos pertencentes á mesma) deben deixar paso a zume novo; deben traballar para que o que veña minimice os seus erros. Insistindo: o momento de dar o paso chegou independentemente da división na que esteamos a próxima tempada. O seu modelo xustificatorio está esgotado, exhausto, inerte e invalidado. Un modelo que deixou á afección completamente dividida. Un modelo que mostrou que o seu concepto da canteira é o do mercadeo e trata de profesionais. Un modelo que baseou todo nun pragmatismo económico que é envexado por outros clubs pero que invalida a parte de desenvolvemento profesional e deportivo que ten que ter un club de fútbol.
A estratexia entendo que sería clara: ceder o bastón de
mando. E que o/a persoa que veña no máximo escalafón tivese mans libres e liberdade de acción
absoluta para configurar a súa directiva e facer o que se considerase para a
xestión da entidade para que esta desenvólvase non soamente no ámbito
económico, senón no ámbito deportivo. E para facer unha reconsideración do que
queremos realmente facer coa canteira e cos canteiráns. Para reformular tamén a
orientación social que ten o club. Para volver unir á afección nunha única
facción como ata hai non tanto tempo. Para limpar todo o que agora mesmo
sabemos que non funciona e volver reorientar a entidade. Pero, insisto, as
persoas que veñan deben ter as mans libres e ter liberdade completa de acción.
Porqué como entidade estamos a xogarnos a vida.
Por iso espero que haxa un último acto de responsabilidade unha vez terminada a tempada por parte daqueles que teñen que tomar decisións. Independentemente, repito, da división na que militemos na próxima tempada. Esta etapa terminou. E agora debemos escomenzar a seguinte.
