 |
Foto: Ricardo Grobas/Faro de Vigo
|
Terminou a pantomima. Non era sen tempo.
Como as pezas dun quebracabezas alienadas nun bordo, distanciados por unha peza faltante. Xa o dicía Fish cando encabezaba Marillion na súa mellor época.
O Twitter ardía a iso das dez da noite. Cuñados que cantaban fichaxes inexistentes, xornalistas estupefactos que parecían veciños dunha corrala madrileña contando chismes, dimes e diretes. Cabreo por parroquias e por milleiros… E como éxtase final chegaron as doce e a incredulidade xeral. E ninguén daba crédito. Non só non se trouxeron reforzos (pedidos públicamente polo adestrador e referendados pola presidencia en Twitter) se non que se debilitou ao equipo cunha saída de alguén que nin sequera debutou en competición ligueira. O mesmo que se supoñía viña cubrir unha das carencias do equipo. Constatación en xeral de que aquí se fan moitas cousas confiando na bondade do destino. Ou confiando no poder máxico da flor no cu de Aspas. Ou no calibre dos seus retículos procreativos.
Un auténtico despropósito. Un sainete. Unha comedia. Puro ridículo.
O mercado de fichaxes de onte deixou claras tres consecuencias evidentes que non son cuestións de opinión.
A primeira, o Celta fará case toda a primeira volta a posición de dianteiro centro confiando en Aspas ... e en Mina. Sen comentarios.
A segunda: O equipo técnico e a directiva non parecen manter o mesmo criterio. Non parecen traballar no mesmo sitio. É máis, non parecen estar na mesma competición.
A terceira: A esta afección mentíuselle. Tratóuselle como a unha afección inmatura e con incapacidade de razoamento. Como a un neno tutelado ao que é mellor non contar certos sucesos.
En definitiva: Perdéusenos o respecto.
E esa é a conclusión. Hai un alienamiento entre a directiva do Celta e o afeccionado. Vivimos realidades completamente diferentes. O devandito antes… a peza que falta no crebacabezas. Non hai un proxecto en se mesmo. Non se pensa no fútbol, nin o equipo, nin na xente indentificada co mesmo. Iso é unha escusa.
Pénsase, como veño repetindo desde hai tempo, noutra cousa.
Repito:perdéusenos o respecto. Algo sacro entre clube e siareiros que aquí só parece unha variable. E dá moito a sensación de que hai grandes doses de indiferenza. Porque precisamente iso é o peor. Que ninguén de Casa Celta parece interesado en explicar nada. Porque entende que non ten por qué facelo.
O escurantismo que é norma de estilo no Celta está a levarse por diante algo que esta directiva non pode comprar nin restaurar facilmente: a confianza. O afeccionado xa non confía en xeral. E dá a sensación de que non a eles non lles importa.
Quen sairá a explicar o que pasou? Quen sairá a explicar o criterio para deixar pasar a xanela de mercado sen fichaxes? Quen vai a explicarnos que criterio seguiuse para un día dicir unha cousa e ao seguinte realizar a contraria? Van insultar a intelixencia esgrimindo a escusa (que xa adianto que é mentira) de que o que se vai a potenciar é a canteira e que esas posicións collas van ser suplidas por canteiráns? Van mentir na cara dicindo que xa o tiñan pensado desde hai meses? Van ser tan frívolos que van deixar pasar o tempo sen saír a dar unha mínima explicación? Serán capaces de ir apagar este lume acudindo ao mercado de axentes libres e logo dicir que o tiñan pensado desde o principio? Crerán que imos comulgar con esa roda de muíño?
Houbo un tempo, non fai moito, no que o afeccionado entendeu o que pasaba. Críase nun ideario de club. Un club que estaba dirixido por xente que parecía querer dar á súa afección o equipo que desexaba. Agora dá a sensación de que o afeccionado non é máis que un elemento decorativo, un mal necesario. Ata se lle perdeu o respecto.
Pero ese tempo pasou. Chegou o momento dos pelotazos, do 'modelo Sevilla', do 'todo vale' pola plusvalía... e deixáronnos ao carón. É dicir, reduciron ao absurdo á afección. O de onte, o da falta de comunicación, a falta de claridade e os Twitters incumpridos.. é só a viva constatación diso. Un pequeno exercicio de desvergoña. Un máis de prepotencia. É evidente que non hai o máis mínimo intento por parte de ninguén de explicar nada.
